Ὕβρις - Ἄτη - Νέμεσις - Τίσις

 

Ἡ Ὕβρις παρήλαυνε μὲ βῆμα ταχύ,

παράστημα ἀγέρωχον,

ὑπὸ τοὺς ἤχους

παιανιζούσης φιλαρμονικῆς.

 

Κι ὅσο τὸ πλῆθος ἐδονεῖτο,

μετεῖχε, ζητωκραύγαζε,

θεόπεμπτη ἡ Ἄτη

ἔφερε σημειωτόν,

σύγχυση, παραζάλη.

 

Ὅμως,

ἀμείωτος καὶ ἔκδηλος

ὁ ἐνθουσιασμός, παρέμενε, τοῦ πλήθους,

ἐν ἀναμονῇ ἑπομένων

τῶν παρελαυνόντων.

 

Αἴφνης τινὲς τοῦ πλήθους,

τάς ρήσεις τῶν σοφῶν ἐνεθυμήθησαν,

δι’ ὅσα πέμπουν οἱ Θεοὶ μετὰ τὴν Ὕβρι.

«Νόμος Συμπαντικός:

Τὴν Ὕβρι ἀκολουθεῖ ἡ Ἄτη

κι ὕστερα Νέμεσις καὶ Τίσις,

τιμωρία καὶ καταστροφή» ἔλεγαν τότε,

μὰ ποιὸς ἄκουγε...

 

Σιγὴ ζητωκραυγῶν,

σιγὴ πνευστῶν,

μόνο κρουστὰ δίνουν ρυθμό,

γιὰ τὴν ἐπέλαση τῶν ἑπομένων...

 

Ἄρτι ἐπευφημίσαντες,

οἱ μέτοχοι τῆς Ὕβρεως,

σιωπηλοὶ ἐναγωνίως ἀναμένουν,

τὴν Νέμεσι καὶ Τίσι,

πού ἀργοποροῦν.

 

Νὰ διαφύγουν μὴ δυνάμενοι,

παρὰ τὴν καθυστέρηση,

ἔντρομοι μένουν εἰς τάς θέσεις των,

βέβαιοι πλέον γιὰ τὴν ἔλευσι,

καὶ ἀπαθεῖς,

ὑπὸ τοὺς ἤχους τῶν κρουστῶν...