Ἀλφάβητον

Ὄμματα λαμπυρίζοντα νεαροτάτου ῥήτορος,
ἀποπειρῶν ματαίας ἀνόδου τῆς γραμματοκλίμακος,
«ἄλφα, βῆτα, γάμμα...» παῦσις ἀμήχανος,
ἆθλος ἀνεκπλήρωτος, ὀδυνηρὰ καὶ πάλιν τραγωδία.

Ἀλλ’ ἡ κλῖμαξ φόβητρον οὐδόλως τὸν πτοεῖ,
κίνησις βοστρυχούσης κεφαλῆς μετὰ βαθείας εἰσπνοῆς,
ἐκ νέου «ἄλφα, βῆτα, γάμμα....χῖ, ψῖ καὶ ὠμέγα» ἀνῆλθεν ἀπνευστί,
ἀσθμαίνων θρίαμβος, μειδιάματος ἐρυθριαζουσῶν παρειῶν.

Χρῆστος Πολατίδης