Πρωτοχρονιὰ

 

Σημαῖνον ἀσήμαντον

ἡ περιστροφὴ πλανήτου πέριξ ἄστρου

ἔτος, ἐνιαυτός, κοινῶς ὁ χρόνος.

Μόνον ἡ ἀφορμὴ σημαίνουσα,

εὐχῶν τε καὶ εὐωχίας,

φωτὸς τε καὶ ῥέοντος

οἴνου ἐρυθροῦ.

 

 

Σύνοδος Δία Κρόνου ἐν μέσῳ πανδημίας

 

Δὲν ἄλλαξαν πλανητικὲς τροχιές,

ὁ Δίας καὶ ὁ Κρόνος ἔξαφνα,

γιὰ νὰ βρεθοῦν κοντά,

κι οὔτε πάλι ἀντέδρασαν,

στοὺς περιορισμοὺς τῆς πανδημίας.

 

Μόνο σὲ μᾶς τοὺς ταλαιπωρημένους γήινους,

ποὺ τώρα, πιὸ πολύ, τὸ ’χουμε ἀνάγκη,

φαίνεται τόσο κοντὰ νὰ πλησιάζουν,

νὰ σπᾶνε καραντίνα,

νὰ ἀντιδροῦν ἀτίθασα στὰ μέτρα.

 

Ἀπρόσβλητοι καὶ συνεπεῖς στὸ θεῖο μονοπάτι,

ὅπως πρὶν τετρακόσια χρόνια,

ἁπλῶς θ’ ἀνανεώσουν παιχνιδιάρικα,

τὸ ἑπόμενο ἀλληλοκλείσιμο ματιῶν,

σ’ ἑξήντα χρόνια.

 

 

 

 ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

Ἅγιος ὁ θεὸς Ἥλιος.
Ἅγιος ἰσχυρὸς ὁ Φωτισμός του.
Ἅγιος ἀθάνατος ὁ Χρόνος.

Ἦρθε ξανά,
δίχως ἀπαίτηση,
δουλείας καὶ ὑποταγῆς.
Ἀκίνητος κι ἀνίκητος,
ἐκεῖ ψηλά, πάντα ψηλά,
ἀπὸ εἴκοσι δυὸ ἕως εἴκοσι πέντε.
Ζέστανε γλυκὰ τὸ μέτωπό μας,
καὶ τὸ μέσα μας,
χάιδεψε τρυφερὰ τὴν παγωμένη μύτη μας.

Κι ἔτσι γενναιόδωρα,
φρόντισε νὰ χωρέσουν ὅλα στὶς τρεῖς μέρες.
Ἐμεῖς ἐλεύθερα διαλέγουμε,
κι εἲν’ ὅλα, μεσ’ στὸ δίσκο ἁπλωμένα, τῆς ζωῆς,
καὶ τὰ γλυκὰ καὶ τὰ πικρὰ καὶ τὰ γλυκόπικρα.

Καὶ φέτος ὁ θεός,
εἴκοσι πέντε καὶ μετά,
θὰ φέρνει μὲ συνέπεια,
δίχως ἀπαίτηση καμιά,
γιὰ ἱκεσίες, ἐπικλήσεις καὶ «ἐλέησον»,
νὰ μεγαλώνουνε οἱ μέρες καὶ νὰ μικραίνουνε οἱ νύχτες.
Κι ὕστερα πάλι ἀπ’ τὴν ἀρχή,
στὸ κοσμικὸ ἀείζωον.

Ἕνα δικαίωμα κρατάει μοναχά,
εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων,
ἰσχυρὸ καὶ ἀναφαίρετο:
Κατ’ ἀπ’ τὸ φῶς του σὰν χαιρόμαστε, νὰ χαίρεται.

Ἅγιος ὁ θεὸς Ἥλιος.
Ἅγιος ἰσχυρὸς ὁ Φωτισμός του.
Ἅγιος ἀθάνατος ὁ Χρόνος...

 

 

 

 

Οι πληροφορίες που έλεγαν ότι η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία, αποφάσισαν την αλλαγή των σημαιών τους από σήμερα, ελέγχονται ως ανακριβείς. Οι αποφάσεις για επίσημη αλλαγή των σημαιών, παραπέμπονται στο εγγύς μέλλον.

Τελικά αποδεικνύονται πολύ ισχυρές και ανθεκτικές, οι συμμαχίες που έκτισε ο Αδόλφος...

 

 

 

Προτελευταῖο Ἡμερολόγιο Γέφυρας  τοῦ καπετὰν Νικόλα

(στὴ μνήμη τοῦ ἀξέχαστου φίλου Νίκου Μυλωνᾶ ποὺ ἔφυγε στὶς 10-12-2015)

 

Χειμωνιάτικο παράξενο πρωινό,

δέκα του Δεκέμβρη σήμερα.

«Καταπέλτης κλειστός, ὑδατοστεγὴς θύρα κλειστὴ,

ἔναρξη ἀπάρσεως καὶ ἀποδέσεως,

ἀπομάκρυνση ἀπὸ προβλήτα»

Ἥλιος γλυκός, χαμογελαστός.

Περνᾶμε ἀνοιχτὰ τῆς Παλιάπολης.

«Πορεία ἀληθὴς σαράντα δύο μοῖρες,

δρομόμετρο στοὺς δέκα τέσσερεις κόμμα ἐννιὰ κόμβους».

Ματιὰ στὸ βάθος δεξιά,

τὸ Ἱερὸ τῶν Μεγάλων Θεῶν,

λάμπει καὶ φωτίζει τὴν ὁμίχλη.

Ὀμορφιά…

Ἀπ’ τὸν Μάη οὔτε μία μέρα ἄντεξα,

νὰ φεύγω καὶ νὰ ’ρχομαι,

δίχως νὰ ρίχνω μία ματιὰ στὴν ὀμορφιά.

Ἀκούστηκε κάτι σὰν μουσική,

μέσ’ ἀπ’ τὴ θάλασσα…

Εἶναι δυνατόν;

Ἡ θάλασσα ἔπαιζε λύρα, γκάϊντα καὶ νταούλι

«Ὁ Κωνσταντῖνος ὁ μικρός, ὁ μικροκωνσταντῖνος,

μικρὸν τὸν εἶχε ἡ μάνα του, μικρὸν τ’ ἀρραβωνιάζει».

Πάνω στὸ κῦμα,

ἡ φωτιά, τὰ κάρβουνα καὶ οἱ ἀναστενάρηδες.

«Ἀλλοίμονο σ’ αὐτοὺς

πού δὲν καταλαβαίνουν πανηγύρι».

Εἶναι δελφίνια αὐτὰ πού χορεύουνε στὸ κῦμα;

«Πορεία γυροπυξίδας σαράντα δύο μοῖρες,

πορεία εὐθυντήριας σαράντα μοῖρες»

Δὲν εἶναι δελφίνια μᾶλλον…

Σὰν νὰ ’μαστε ἐμεῖς παιδιά,

μπάλα παίζουμε καὶ ψοφᾶμε στὴν κούραση,

στὸν Ὀβὰ καὶ στὸ Ἡρώων.

Κι ὕστερα τέρμα Μεραρχίας, πρὸς Σταθμό,

πηγαίνουμε νὰ κλέψουμε,

γλυκὰ καὶ δροσερὰ ἀχλάδια …

Ὡραῖα χρόνια…

«Παραλλαγὴ εὐθυντήριας δύο μοῖρες»

Παράξενα σήμερα τὰ παιχνίδια τοῦ μυαλοῦ.

Τί θυμᾶμαι πάλι…

Ὅλες τοῦ κόσμου πέρασα τὶς θάλασσες,

δίχως νὰ φοβηθῶ ποτέ.

Μόν’ στὴ Λιβύη τότε μὲ τὸ τσιμεντάδικο,

πού παρὰ τρίχα γλυτώσαμ’ ἀπ’ τὶς βόμβες.

Θυμᾶμαι ἀκόμα κείν’ τὴ μέρα,

κι οἱ σκέψεις τότε,

ἴδιες μὲ σήμερα, ὁλόϊδιες.

Παιχνίδια τοῦ μυαλοῦ, παιχνίδια….

«Διεύθυνση ἀνέμου: Βορειοανατολικός,

Ἔνταση ἀνέμου: Τέσσερα μπωφόρ,

Βαρομετρικὴ πίεση: Χίλια τριάντα μιλλιμπάρ»

Τζούρα γλυκειὰ ἀπ’ τὸ τσιμπούκι.

Αὐτὸς ὁ καπνὸς εἶναι πολὺ καλός….

Τί εἶναι τοῦτο πάλι;

Τὰ κορίτσια, ἡ μάνα, ἡ ἀδελφή,

πάνω στὰ κύματα,

κι ἀπὸ πίσω ὅλες οἱ γυναῖκες τῆς ζωῆς,

σ’ Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ Βορρᾶ καὶ Νότο,

παρέλαση στὸ ρυθμὸ τῆς μηχανῆς…

«Προσέγγιση λιμένα, μηχανὴ εἰς προσοχή,

πόντιση ἀγκυρῶν, ἔναρξη προσδέσεως».

Προσοχὴ στοὺς χειρισμούς.

Ὅλα καλά…

«Τέλος προσδέσεως,

ἄνοιγμα καταπέλτη καὶ ὑδατοστεγοῦς θύρας».

Εἶναι καὶ ’κεῖνες οἱ δουλειές,

πρέπει νὰ γίνουν στὸ λιμάνι.

Ἕξι ὦρες γιὰ τὸ ἑπόμενο δρομολόγιο,

φτάνουν καὶ περισσεύουν…

«Ἡμερολόγιο Γέφυρας, τίθεται σφραγίδα καὶ ὑπογραφή».

Γέφυρας; Ποιᾶς Γέφυρας; Γιὰ ποῦ;

…Τέλος πάντων…

Χειμωνιάτικο παράξενο πρωινό,

δέκα τοῦ Δεκέμβρη σήμερα…

 

Το ποίημα απέσπασε το Β΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό "ΕΛΙΚΩΝ 2018", της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Περιέχεται στην ποιητική συλλογή "Παλίντονος αλυπία" (2018).