ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ

 

Ἡ τῶν Σιρραίων πόλις

δέν εὐτύχησε,

γενέτειρα Αἰσχύλου, Σοφοκλέους, Εὐριπίδου,

ἔστω Ἀριστοφάνους ἢ Μενάνδρου

νά ὑπάρξει.

Ἒ καί;

Μήπως ὃλες οἱ ἄλλες πόλεις τῶν Ἑλλήνων

δώσαν μεγάλους ποιητές,

ῥήτορες, σοφιστές, ἱστορικούς.

εἰς τὸ κοινὸν τῶν Πανελλήνων;

 

Τύχῃ Ἀγαθῇ,

αἰῶνες εἴκοσι καὶ ἑπτὰ μετὰ Ἀρχίλοχον,

φῶς ἐκ Διός, ὁ ποιητὴς ἱστορικός,

ὁ Ἡρακλείδης Κάφτιος,

εἶδε ἐν τῇ πόλει

 

Οὔτε Θουκυδίδης βέβαια

εἰς τὰ ἱστορικά,

ἀλλ’οὔτε κἀν Ἡρόδοτος ὑπῆρξε.

Εἰς δὲ τὰ ποιητικά,

ἐλάσσονες τῶν τραγικῶν καὶ κωμικῶν,

αἱ ἐπιδόσεις του.

Ὅμως τὸ ἔργο του σαφῶς σημαῖνον,

μεῖζον,

εἰς τὰ τενάγη τῆς αἰώνιας ῥαστώνης.

 

Θεράπων τοῦ Ἀπόλλωνος καὶ τῶν Μουσῶν

ἐνίοτε τοῦ γελαστοῦ Διονύσου,

φρόντισε μέ περισσήν, τὴν ὑστεροφημίαν του,

ἐπιμέλειαν,

ἐν μέσῳ συναναστροφῶν

φαυλοφενάκων - δυστυχῶς - δῆθεν δημιουργῶν,

κολάκων καὶ ταγῶν. 

 

Τὸν βίον ἐτελεύτησε,

ὁ Ἡρακλείδης  Κάφτιος,

πλήρης ἡμερῶν καὶ ἔργου,

ταράσσοντας μέχρι τοῦ τέλους,

συχνὰ καὶ ἐνοχλητικὰ γιά τοὺς πολλούς,

τὰ ὕδατα τοῦ ἕλους.

Ἡ πόλις ἐπανῆλθε εἰς τὰ συνήθη.

Μόνο πού τώρα,

διὰ τοὺς αὐλικοὺς τοῦ Ἡρακλείδη φαυλοφένακας,

ἀφέθη ἐλεύθερον, πεδίον δόξης λαμπρόν.

Ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρὸν

μέ κομπασμό, μάτι θολὸ γιά ὀβολοὺς καὶ θράσος

ὀργανώνουν πάλιν καὶ πάλιν ἑορτάς,

πρὸς τιμὴν τοῦ ἐκλεκτοῦ τῆς πόλεως τέκνου,

ὃπως λέγουν,

ἵνα τὴν ὀβολοφόρον γιά πολλούς,

τοῦ Ἡρακλείδη διασώσουν ὑστεροφημία.

 

 

Ἀπὸ τὴν ποιητικὴ συλλογὴ "Ἐφίμερος ἐφήμερος" (2011)
 

   

 

Γιὰ κι ἂν ὑπάρχει...

 

Σέρρες 1938. Εἶχε πολλοὺς κομμουνιστὲς στὸ Κατακονόζι* τότε, ὅπως καὶ τώρα. Ἀνάμεσά τους ὁ Ἀλέκος. Ἥσυχος ἄνθρωπος. Εἶχε ραφτάδικο στὸ κέντρο. 

 

Συχνὰ πυκνά τοὺς μάζευε ὁ Τάκης στὴ γειτονιά γιὰ καθοδήγηση. Μιλοῦσαν γιὰ κίνημα, ἀταξικὴ κοινωνία, δικτατορία τοῦ προλεταριάτου καὶ ἄλλα ἀκαταλαβίστικα γιὰ τὸν Ἀλέκο. 

 

«Θεὸς δὲν ὑπάρχει καὶ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ» τοὺς ἔλεγε ὁ Τάκης. «Ὁ σωστὸς κομμουνιστὴς δὲν πάει ἐκκλησία» συμπλήρωνε.... 

 

Κυριακὴ πρωί. Ὁ Τάκης περνοῦσε τὴ γέφυρα τοῦ Τσέλιου, ὅταν εἶδε τὸν Ἀλέκο νὰ βγαίνει ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀναργύρους. Τὸν πῆρε παράμερα.

«Ρὲ Ἀλέκο, δὲν τὰ ’παμε; Εἶσαι κομμουνιστὴς καὶ πᾶς ἐκκλησία; Ἀφοῦ Θεὸς δὲν ὑπάρχει» τοῦ εἶπε χαμηλόφωνα. 

 

«Τὸ ξέρω ρὲ Τάκη ὅτι δὲν ὑπάρχει. Ὅμως, γιὰ κι ἂν ὑπάρχει, γιὰ κι ἂν ὑπάρχει....»

 

 

 

(*) Τὸ Κατακονόζι εἶναι συνοικία τῶν Σερρῶν στὰ Βορειοανατολικά της πόλης, κοντὰ στὸ Α΄ Νεκροταφεῖο.

 

 

Από το βιβλίο "Ένα τη βδομάδα" (2019)

 

 

 

 

Ἡ νόσος

 

Ἡ νόσος τοῦ «κλέπτου» διεγνώσθη παιδιόθεν. Νόσος βαρυτάτη, ἀνίατος. Μηδὲ αἱ ὑποδειχθεῖσαι ὑπὸ τῶν ἰατρῶν θεραπεῖαι, μηδὲ αἱ ἐπισκέψεις εἰς ναούς, μονάς, μηδὲ αἱ γονυκλισίαι, νηστεῖαι, ἐτελεσφόρησαν....

Ὁ Ἰωάννης ἡδονίζετο κλέπτων. Οὐχὶ βεβαίως ἐκ τοῦ ὠθουμένου καταστήματος  πλανοδίου ὀπωροπώλου, μηδὲ ἐκ τῶν προθηκῶν τοῦ γείτονος παντοπώλου....

Ἐπεθύμει διακαῶς τὴν διαχείρισιν ταμείων. Διεξεδίκει μετὰ πάθους τοιαῦτα ἀξιώματα εἰς συλλόγους. Οὕτω, μαθητὴς λυκείου ὤν, κατηχράσθη μέρος τῶν χρημάτων, ἅτινα προωρίζοντο πρὸς πληρωμὴν τοῦ κατασκευάσαντος τὰ  ἀναμνηστικὰ μετάλλια ἐπὶ τῇ ἀποφοιτήσει, ἀργυροχόου.

Κατέστη περιζήτητος τῶν περισσοτέρων κομμάτων. Ἔφηβος ὤν, ἐνετάχθη εἰς τὸ «κόμμα τῶν νοικοκυραίων». Αἱ συστάσεις εἶχον δοθεί. Ἐγένετο δεκτὸς ἀνοικταῖς ἀγκάλαις....

Ἐκεῖ ἐδιδάχθη προκεχωρημένας μεθόδους. Κατέλαβεν οἵας θέσεις ἐπεθύμει. Τοῦ ἐχορηγήθησαν ἅπαντα τὰ διπλώματα, μηδὲ τοῦ διαδακτορικοῦ ἐξαιρουμένου....

Ἡ νόσος ἀπεδείχθη προσόν....

 

Από το βιβλίο "Ένα τη βδομάδα" (2019)

 

 

 

8 Μαΐου 1821: Η επέτειος ξεσηκωμού των Σερρών και η προσπάθεια παραχάραξης της ιστορίας μετά από 200 χρόνια.

 

            «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές» είναι ο γνωστός στοχασμός του Διονυσίου Σολωμού, όπως αυτός καταγράφεται από τον Ιάκωβο Πολυλά στα προλεγόμενα της έκδοσης των Ποιημάτων του Σολωμού το 1859.

            Φαίνεται όμως ότι η προτροπή του εθνικού μας ποιητή για την αναζήτηση και ανάδειξη της ιστορικής Αλήθειας, δεν ακολουθείται από κάποιους, οι οποίοι επιλέγουν συνειδητά να παραχαράσσουν την ιστορία και να διαστρεβλώνουν τα ιστορικά γεγονότα 200 χρόνια μετά, προσδοκώντας πιθανά μικροκομματικά ή προσωπικά οφέλη.

Τα παραπάνω αφορούν την Δημοτική αρχή της πόλης των Σερρών, η οποία μετά από απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της 26/2/2021 και υιοθετώντας πρόταση της επιτροπής «Ελλάδα 2021 – Σέρρες 2021», εισηγήθηκε «Την καθιέρωση της 8ης Μαΐου, ημέρα διάσωσης των Ελλήνων Σερραίων από την προγραμματισμένη σφαγή από τους Τούρκους το 1821, ως δημόσιας Εορτής τοπικής σημασίας με έκδοση Προεδρικού Διατάγματος από το Υπουργείο Εσωτερικών». Μάλιστα δε ο δήμαρχος Σερραίων κ. Αλέξανδρος Χρυσάφης τόνισε στην εισήγησή του ότι «Η 8η Μαΐου 1821 αποτελεί μία κομβική ημερομηνία για τις Σέρρες, καθώς την ημέρα εκείνη η πόλη σώθηκε από την καταστροφή και οι Σερραίοι από τη σφαγή χάρις στο επαναστατικό κίνημα το οποίο εκδηλώθηκε υπό την καθοδήγηση του τότε Μητροπολίτη Σερρών Χρύσανθου».

Είναι προφανές ότι και από την απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, καθώς επίσης και από την εισήγηση του Δημάρχου, προκύπτουν σαφείς αντιφάσεις και ανακύπτουν εύλογα ερωτήματα:

-  Πως είναι δυνατόν να είναι η 8^η Μαΐου «ημέρα διάσωσης των Ελλήνων Σερραίων από την προγραμματισμένη σφαγή από τους Τούρκους το 1821» όταν στις 8  Μαΐου 1821 κηρύχθηκε η επανάσταση στις Σέρρες;

-  Πως είναι δυνατόν να ισχυρίζεται ο κ. Δήμαρχος ότι «την ημέρα εκείνη η πόλη σώθηκε από την καταστροφή και οι Σερραίοι από τη σφαγή χάρις στο επαναστατικό κίνημα το οποίο εκδηλώθηκε υπό την καθοδήγηση του τότε Μητροπολίτη Σερρών Χρύσανθου», όταν είναι γνωστός σε όλους ο προδοτικός ρόλος του τότε Μητροπολίτη Σερρών Χρύσανθου;

-  Δεν γνωρίζει κανείς μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο ότι ο τότε Μητροπολίτης Σερρών Χρύσανθος, όχι μόνο δεν καθοδήγησε το επαναστατικό κίνημα, αλλά σε αγαστή συνεργασία με τους Τούρκους, βοήθησε στην κατάπνιξή του;

-  Δεν γνωρίζει κανείς μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο ότι ο τότε Μητροπολίτης Σερρών Χρύσανθος, έλαβε ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών του για την κατάπνιξη της επανάστασης των Σερρών, τον διορισμό του στην θέση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως το 1824»;

-  Για την κατάθεση της πρότασης, υπήρξε ιστορική τεκμηρίωση ή ακολουθήθηκε η «πεπατημένη οδός» της παραχάραξης και της διαστρέβλωσης της ιστορίας, η οποία συνήθως ακολουθείται σε περιπτώσεις «αποκάθαρσης» του ρόλου της εκκλησίας στην επανάσταση του 1821;

Η στοιχειώδης ιστορική έρευνα θα οδηγούσε τον αναγνώστη στα «Ενθυμήματα Στρατιωτικά» του  Νικόλαου Κασομούλη όπου θα έβλεπε στην σελ. 135 ότι ο Κώνστας, πατέρας του Κασομούλη,  «...επείσθη να προκαταλάβη το μοναστήριον Ηλιόκαλην έξωθεν των Σερρών και να συλλέξη στρατιώτας, παλαιούς φυγάδας και να τους βαστά έως να έλθη η ώρα. Πρόθυμος ο πατήρ μου εις τα τοιαύτα, και τίποτες άλλο δεν εφρόντιζεν παρά πώς να οχυρώση το μοναστήριον και πόθεν μέλλουν να κινηθούν...».

Και ενώ ο μητροπολίτης είχε συμφωνήσει για την κήρυξη της επανάστασης, στην συνέχεια δείλιασε και άρχισε να σκέπτεται πώς να αποφύγει την συμμετοχή του και πως θα αποτρέψει και την συμμετοχή άλλων. «...Ο θάνατος του Πατριάρχου δειλίασεν τον Μητροπολίτην και όλους τους επισήμους των Σερρών. Άρχισαν πλέον να σκέπτονται πώς να αποφύγουν τον κίνδυνον – και όχι πώς να κτυπήσουν. Οι χωριάται των Σερρών προδιατεθειμένοι έβλεπαν την αδράνειαν του κέντρου και σιωπούσαν. Ο Εμμανουήλ Παππάς από Κωνσταντινούπολιν μετέβη εις Άγιον Όρος. Απ’ εκεί ειδοποίησεν τον φθάσιμόν του τον Σερρών και λοιπούς παρακινώντας τους να κινηθούν. Πλην το σχέδιον εματαιώθη και ούτως φυγάδες τρέχοντες ο μεν απ’ εδώ ο δε απ’ εκεί, πουθενά κέντρον δεν έβλεπεν να στηριχθή κανένας...» (σελ. 136).

Τα γεγονότα που ακολούθησαν το κίνημα των Σερρών, τα περιγράφει σε επιστολή του ο πατέρας του Νικόλαου Κασομούλη, ο οποίος είχε ήδη συγκεντρώσει οπλισμό και πυρομαχικά στο μοναστήρι της Ηλιόκαλης: «...Άμα έφθασεν η είδησις των Καραβιών (τον Απρίλιον του 1821) η ημέρα ήτον Κυριακή και παζάρι, 8 Μαΐου. Έξαφνα μια φωνή γενική από τους Τούρκους «Κιλίτζ!» (σπαθί) και πηδήσαντες από τα αργαστήρια και από όπου ήτον ο καθείς, οι μεν εμάζωξαν τους ευρισκομένους χωριάτας αγεληδόν εις τα χάνια, οι δε ώρμησαν εις τα σημαντικά σπίτια. Ο Αμπντουλαγάς μόνος του με έως 500 πολιόρκησεν την Μητρόπολιν και ζήτησεν εντός μίας ώρας να φέρουν όλοι οι Ρωμαίοι τα άρματα. Ούτως λοιπόν άρχισαν μικροί-μεγάλοι και τα παράδωσαν σχεδόν όλα. Εις εμένα εδώ ήλθαν μερικοί πρώτον, εχθροί μας παλαιοί και δεν ευρέθην εκεί. Άρπαξαν τα ντουφέκια και τα πιστόλια όλα, το δε μπαρούτι δεν το ηύραν, διότι το είχα εις τον νεροχύτην με ταις στάμναις και δεν το περιεργάσθηκαν. Όλον το πράγμα το άρπαξαν και τώρα ο Μοσθάμπεης τους εφυλάκωσεν να τα επιστρέψουν. Εν τοσούτω φύγε δια την πατρίδα, και έρχομαι και εγώ. – Κώνστας Κασομούλης πατήρ σου» (σελ. 137).

Καλώς ή κακώς αυτή είναι η ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν κατά την επανάσταση των Σερρών στις 8 Μαΐου 1821. Το κίνημα προδόθηκε από τον μητροπολίτη, όπλα και πυρομαχικά κατασχέθηκαν και πολλοί αγωνιστές φυλακίστηκαν. Μεταξύ αυτών που φυλακίστηκαν την ημέρα εκείνη ήταν και η Φαίδρα, σύζυγος του Εμμανουήλ Παπά, μαζί με τέσσερα παιδιά της. Η Φαίδρα και τα παιδιά της υπέστησαν φρικτά βασανιστήρια και παρέμειναν στην φυλακή για πέντε χρόνια.

Ο προς «αγιοποίηση» μετά από 200 χρόνια τότε μητροπολίτης Χρύσανθος και κατά τον Δήμαρχο Σερρών «καθοδηγητής της επανάστασης», διορίστηκε από τους Τούρκους, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το 1824, προφανώς σε αντάλλαγμα των υπηρεσιών του. Από τον πατριαρχικό θρόνο αποπέμφθηκε το 1826 λόγω «γεροντοέρωτος» με την Ευφημία, σύζυγο του Φαναριώτη και επίσης μεγάλου προδότη Ασημάκη Θεοδώρου.

Τι λέτε λοιπόν;

Πρέπει να αναδεικνύεται η αλήθεια;

Πρέπει να παραχαράσσεται η ιστορία, 200 χρόνια μετά, με αντάλλαγμα ψηφαλάκια ή καλές δημόσιες σχέσεις;

Πρέπει να ακολουθούμε τον στοχασμό – προτροπή του Διονύσιου Σολωμού «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές» ή όχι;

Μήπως ο εθνικός μας ποιητής ήταν «ανθέλληνας»;

 

Χρήστος Πολατίδης

 

ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ

 

Πλάκα

 

Ἅμα χρειάζωνται οἱ γιοί μου νὰ τοὺς βοηθήσω σὲ κάτι, σὲ καμμιὰ 'Εφορία νὰ ποῦμε, ποὺ τοὺς ταλαιπωρεῖ ἄδικα, ἢ σὲ καμμιὰν ἄλλην ὑπηρεσία κρατική, ἀπὸ κεῖνες ποὺ ὅλα τὰ θὲν δικά τους καὶ τίποτα δικό σου, «κανένα δικαίωμα ἐσύ» (γιὰ χὰρη τοῦ ὁποίου ὅμως ὑποτίθεται πὼς ὑπάρχουν – ἀλλ’ αὐτά ποιός «τὰ τρώει»; Τὸν ξέρουμε τώρα τὸν ἄθλιο τόπο μας! δέ μᾶς ξεγελάει τίποτα!), ἔ! συμφωνᾶν οἱ μασκαρᾶδες μου καὶ μοῦ 'ρχεται ὁ μεγάλος τους νὰ μοῦ γυρέψῃ νὰ πᾶμε νὰ λύσω τὸ ζήτημα! Δηλαδὴ αὐτὸς ἴσα – ἴσα μὲ παρακαλάει, πού πὰντα του μοῦ κολλὰει ἀντιστατικά γιὰ ὅλα, κ’ ἐγώ, ἀντὶ νὰ τὸν ἀγνοῶ, καθὼς θάπρεπε, ἀντιδρῶ θυμωμὲνος, νὰ μὲ πὰρῃ ὁ διὰολος! (Ὁ «πνευματικὸς ἄνθρωπος», πρέπει ὅλος ἀνοχή να 'ναι· κ’ ἐγὼ δυστυχῶς δὲν τὴν διαθέτω…)

Βάζουν λοιπὸν τὸν μεγάλο… Ἔτσι κ’ ἐκείνη τὴ φορά, ποὺ κάποια δίχως λόγο ἔχει φέρει μιὰ τυπικὴ ἀντίρρηση σὲ μιὰ φορολογική μας τακτοποίηση, ὁ μεγάλος μοῦρθε πρωί – πρωί καὶ μοῦ γύρεψε νὰ πᾶμε μαζί «στὴν ἠλίθια ποὺ τοῦ 'φαγε τὴ χτεσινὴ μὲρα γυρεύοντας κάτι ὅλως ἄχρηστο», γιατὶ ἐσένα» μοῦ λέει «σὲ ξέρουν ἀπὸ ἐκπομπές, καὶ σὲ λογαριάζουν, σκίζουντ’ ὅλοι κι ὅλες ἅμα σὲ βλέπουν», «εἶσαι τὸ παλληκάρι τους»!..

Πήγαμε.

      ­­-­ ­­Μὰ τι λέτε;.. Ο γιός σας εἶναι, καὶ περιμένει ἀπόξω; ('Απ’ τὸ γκισέ της.) «'Ελᾶτε, ἐλᾶτε μέσα, κύριε 'Αποστολίδη!»

Καὶ τὸν μπάζει μέσα κι αὐτόν, παραγγέλνει καὶ γι’ αὐτόν πορτοκαλάδα χυμό, «λεμονάδα; ὅ,τι θέλετε! ἀλίμονο!» (Τά «ξινά τ’ ἀρέσουν καὶ τοῦ γιοῦ μου;..  Ὥραῖο αὐτό!.. Δέν τὸ καλόξερα! Αὐτὴ τὸ βρῆκε – τοῦ τόβγαλε!)

 

Εἶναι νόστιμη… Φοράει πέτσινη μαύρη φοῦστα – εἶναι κοντές αὐτές – κ’ ἔχει πράγματι ὡραῖες γάμπες… Θὰ κὰνῃ ἀσφαλῶς καὶ γυμναστική! Μπορεῖ κι ἀερομπίκ – γιατί ὄχι; μοιάζει νὰ τὸ λέῃ ἡ περδικοῦλα της… - κι ἀρχίζω κ’ ἐγώ νὰ τῆς λέω, μὲ τὸ μεγάλο μου γιὸ ἀπέναντί μου νὰ μὴν μπορῇ μπρός της νὰ μοῦ κάνῃ καὶ τὰ νοήματα πού θάθελε, νὰ πάψω νὰ κάνω τὸ κέφι μου, που αυτὸν πὰντα τὸν βασανίζει. (Σεμνὸ παιδί ὁ διάολος!)

      - 'Έχετε ὡραῖες γάμπες! τῆς λέω… Π ο λ ύ ὡραῖες!.. Κι αὐτή πιά ἡ μαύρη φοῦστα π ο λ ύ  σᾶς πὰει!.. Κοντή ἔτσι!.. Καὶ δέν εἶναι μόνο πούναι κοντή, ἀλλὰ ποὺ σκουραὶνει κιόλας στὴ σκοτεινιὰ παραμὲσα τὸ μπούτι βὲβαια,.. φίνο κι αὐτό τὸ φαντάζομαι.. –θὰ κάνετε ἴσως καὶ εἰδική γυμναστική.. –μὰ γιατί ὄχι; Νόστιμη γυναῖκα εἶστε, π ο λ ύ   ν ό σ τ ι μ η ! 'Εγώ λέω πάντα τὴν ἀλήθεια ὅλη! (Αὐτή ’ν’ ἕτοιμη σχεδὸν νὰ γδυθῇ πιά, νὰ τὰ πετάξῃ ὅλ’ ἀπὸ πάνω της – κι ὁ γιός μου νὰ μή μπορῇ μπρός της νὰ μοῦ κάνῃ τὰ νοήματά του «νὰ πάψω, νὰ σταματήσω αὐτή την πλάκα» πού τοῦ φέρνει ἄγχος!..)

Κ’ ἐγὼ νὰ συνεχίζω, μὲ δυναμωνόμενο σταθερά τὸ κέφι μου:

      - Βέεεβαια!.. Κι αὐτή ἡ σκοτεινιὰ παραμέσα, ποὺ ὅλο καὶ σκουραίνει,..  β α ­θ α ί ν ε ι !.. Ἄ, μά! Γιατί ὄχι; Ὅλα τὰ ὡραῖα στὴ ζωή, ἀφοῦ εἶν’ ὡραῖα, γιατί νὰ μήν τὰ χαίρεται κανείς;..

Κ’ εἶναι διπλᾶ ὡραῖα, συναρπαστικά, ὅταν ΤΑ ΛΕῌ κιόλας, ἔ; Γιατὶ ὅλα στὸ   ν ο ῦ  εἶναι, ὁ  ν ο ῦ ς φταίει γιὰ ὅλα! Δέν εἶναι στὸ «χέρι» ἁπλῶς! Στήν ἁφή τώρα, στὰ σοβαρά; Ἡ ἁφή δέν εἶναι τίποτα!  Ὁ  ν ο ῦ ς   εἶναι! Α ὐ τ ό ς  εἶναι ὁ «ἁμαρτωλός» -ἤ κι «ἀρματωλός», πᾶρτε τ’ ὅπως θέλετε, τὸ ἴδιο κάνει ἐντέλει! Τί «ἁμαρτία» τί ἄρματα! Αὐτός εἶν’ ὁ γενικὸς σκηνοθέτης, σκηνογράφος, σεναρίστας, δημιουργὸς τῶν πάντων, ὅλων τῶν ὡραίων, καὶ τόσο πιό ὡραίων, αὐτός ὁ «ἀχρεῖος», ὁ «βρωμόμαγκας»,  ὅ τ α ν  τ ὰ  λ έ ῃ   κιόλας, τ ὰ  ὀ ν ο μ ά ζ ε ι, ἔ;.. Μεγάλο πρᾶγμα τό   ὀ ν ο μ ά ζ ε ι ν !

Δέ βρίσκετε;..

 

Ἔ! Εἶναι πιὰ ἕτοιμη νὰ γ δ υ θ ῇ λοιπόν! Ἐκεῖ μπροστά στό γιό μου! Χάρις στὸ τρομερό αὐτό  ὀ ν ο μ ά  ζ ε ι ν ! . .

            Τῆς τὰ ὀνομάζω λοιπὸν κ’ ἐγώ!

            Προοδευτικά, ὅλα!.. Συνέχεια!..

            Κι ὅσο πάω  π ι ό   π ο λ ύ   β α θ α ί ν ω!

            Ἀνήλεα!.. «Πρόστυχα»!

            Καὶ  τ ὸ  ξ έ ρ ε ι – καὶ  τ ὸ  θ έ λ ε ι!

            Ἄλλο τὸ νὰ τὸ κάνῃς, ἁπλῶς, κι ἄλλο τὸ  ν ὰ  τ ὸ   ξ έ ρ ῃ ς   κ ι ό λ α ς   α ὐ τ ὸ   π ο ὺ   κ ά ν ε ι ς – καὶ νὰ τὸ ξέρῃς ὅτι  τ ὸ  ξ έ ρ ε ι ς!.. Αὐτὸ φτάνει στὴν τρέλλα πιά!..  Κ’ η τρέλλα  ὅτι  τ ὸ   ξ έ ρ ε ι ς   π ώ ς  « τ ὸ         ξ έ ρ ε ι ς»  - ἔ, τοῦτο εἰν’ ἡ δυνατώτερη εξωφρενικὴ ἀπόλαυση! Λύσσα, πραγματική!

Κι αὐτή τώρα δινότανε σὲ δαύτη, μ’ ὅλα της τὰ γκάζια καὶ τη μηχανή πυρωμένη, τὸ πόδι πατημένο τέρμα, σανιδωμένο!, ν ὰ   τ ὸ  κ ά ν ῃ   ἔ ξ α λ λ α, ξ έ ρ ο ν τ ά ς  τ ο  π ὼ ς        Τ Ο  Κ Α Ν Ε Ι !  μὲ τὸν ξετρελλαμένο νοῦ ὅλον σ’ αὐτό: «ν ὰ  τ ὸ  κ ά ν ῃ !  ν ὰ  τ ὸ  κ ά ν ῃ  παράφορα !»   θ έ λ ο ν τ ά ς  τ ο  α π ό λ υ τ α  τὸ καυτό « ἀ π α γ ο ρ ε υ μ έ ν ο   τ η ς»!

Ὤ, ρέ, τρέλλα!

 Κι ὁ γιός μου νὰ μήν ξέρῃ πῶς νὰ μὲ σταματήσῃ ἀπέναντί μου ὁ σεμνότυφος – πού κι ὁ ἴδιος ἔτσι τὸ ἀπολάμβανα, σκασμένος στὰ γέλοια μέσα μου, κ ά ν ο ν τ ά ς   τ η ς  τ ο  μὲ τὸν τρομερὸ νοῦ, τὸν πυροδότη τῶν πάντων! 

 

Η "Πλάκα" είναι το τελευταίο διήγημα του Ρένου Αποστολίδη. Μου το εμπιστεύθηκε και το δημοσιεύσαμε τον Φεβρουάριο του 2004, στο 2ο τεύχος του λογοτεχνικού περιοδικού "ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ" .