Γιὰ κι ἂν ὑπάρχει...

 

Σέρρες 1938. Εἶχε πολλοὺς κομμουνιστὲς στὸ Κατακονόζι* τότε, ὅπως καὶ τώρα. Ἀνάμεσά τους ὁ Ἀλέκος. Ἥσυχος ἄνθρωπος. Εἶχε ραφτάδικο στὸ κέντρο. 

 

Συχνὰ πυκνά τοὺς μάζευε ὁ Τάκης στὴ γειτονιά γιὰ καθοδήγηση. Μιλοῦσαν γιὰ κίνημα, ἀταξικὴ κοινωνία, δικτατορία τοῦ προλεταριάτου καὶ ἄλλα ἀκαταλαβίστικα γιὰ τὸν Ἀλέκο. 

 

«Θεὸς δὲν ὑπάρχει καὶ θρησκεία εἶναι τὸ ὄπιο τοῦ λαοῦ» τοὺς ἔλεγε ὁ Τάκης. «Ὁ σωστὸς κομμουνιστὴς δὲν πάει ἐκκλησία» συμπλήρωνε.... 

 

Κυριακὴ πρωί. Ὁ Τάκης περνοῦσε τὴ γέφυρα τοῦ Τσέλιου, ὅταν εἶδε τὸν Ἀλέκο νὰ βγαίνει ἀπὸ τοὺς Ἁγίους Ἀναργύρους. Τὸν πῆρε παράμερα.

«Ρὲ Ἀλέκο, δὲν τὰ ’παμε; Εἶσαι κομμουνιστὴς καὶ πᾶς ἐκκλησία; Ἀφοῦ Θεὸς δὲν ὑπάρχει» τοῦ εἶπε χαμηλόφωνα. 

 

«Τὸ ξέρω ρὲ Τάκη ὅτι δὲν ὑπάρχει. Ὅμως, γιὰ κι ἂν ὑπάρχει, γιὰ κι ἂν ὑπάρχει....»

 

 

 

(*) Τὸ Κατακονόζι εἶναι συνοικία τῶν Σερρῶν στὰ Βορειοανατολικά της πόλης, κοντὰ στὸ Α΄ Νεκροταφεῖο.

 

 

Από το βιβλίο "Ένα τη βδομάδα" (2019)